Ne kadar kolay oldu şair olmak! Yayınevleri; kimdir, nedir, necidir diye bakmadan üç beş bir şey karalamışsa para karşılığında her kitabı basıyorlar. Hiçbir şeyin ehemmiyet taşımadığı bu zamanda böylesi “imkanlar” birilerine fazlasıyla kolay elde edilen “ün” ve kimlik yaratmakta. Emek vermeden, özellikle de sosyal medyanın katkılarıyla “ün”lenince hiçbir şeyin kıymeti de olmuyor. Çabuk elde edilen her şey, bu deli tüketim çağıyla birlikte kısa sürede yok olup gidiyor. Ne diyordum, sözüm ona şairler! Bir de buğulu sesleriyle kayıt yapıp video çekerlerse -fazla ciddi bir surat ifadesiyle- olay tamamlanıyor.
Geçenlerde kendine şair diyen bir arkadaş sosyal medya ağlarının birinde beni ekledi. Önce bir şiirini seslendirmemi istedi, nazik bir şekilde yoğunluğumdan bahsettim…Tanımadığım için yaptıklarına bir ara bakarım diye düşünerek günlük hayatıma devam ettim. Üzerinden ne kadar gün ya da hafta geçti bilmiyorum, arkadaş tekrar yazdı ve bu defa kitabını almak istersem imzalayıp gönderebileceğini söyledi. Her sene kitap listesi oluştururum ve canım arkadaşım Oktay bulabildiği kadar kitapları bulur ve bana ulaştırır. Arkadaşa: “Siz kitabınızın adını yazın ben listeme ekler alırım” dedim. Kitabının kendinden başka hiçbir yerde olmadığını söyleyince “Neden?” diye sordum. Arkadaş: “Kitap istiyor musun, istemiyor musun?” gibi bir cümle kurunca ben de; bana bu şekilde ulaşıyorsa, imzalayıp gönderecekse bunun ücret karşılıklı olmaması gerektiğini belirttim. (Bir kaç cümle daha ettim ama onlara şimdi gerek yok). Elbette derdim ücret değil! O istemese dahi emeği görmezden gelecek insanlardan değilim. Fakat, insanlar ne kadar yüzsüz! Bunun ardından bir kaç cümle daha kurdum arkadaşa belki biraz örnek olur, anlar diye. Ne mümkün! Ego şişmiş bir kere, aşk olsun indirebilene! Nitekim, şöyle bir cümle ile beni silmiş ve engellemiş: “Sen şöyle bir uzaklaş”. Sözüm ona şair arkadaş!
Bu arkadaşın adını unuttum! Gerçekten unuttum! İlk mesaj yazdığında da ortak arkadaşlarımıza bakmıştım ve onca değerli şair dostlarım, abilerim, ablalarımdan kimse arkadaşı değildi. Başta tedbirimi almıştım. Onlarla arkadaş değilse vardır bir sebebi… Artık eskisi gibi değilim, öyle hemen arkadaş olmuyorum insanlarla -bir çok yerde direkt söylüyorum- dünyama da almıyorum, üzgünüm ama durum bende böyle artık. Güvenmiyorum!
Kiminiz bu konuyu neden sizinle paylaştım diye sorabilirsiniz. Özellikle kadınlara bir çağrım var. Lütfen bu tiplere kanmayın, buğulu sesleriyle şiir okuduklarında insan olduklarını sanmayın. Zaten, benim bildiğim tüm şairler utangaçtır; bunlar gibi hem arsız hem yüzsüz değildirler.
